Bilinç Akışı blm 1-Stream of Conscious ch1

-Tuhafiyeci soygunu yapıyorsak, düğme seçeneklerine bakmalıyız diye düşünüp, düğme resimlerine bakarken aklıma gelenlerden bir düşünce zinciri oluşturdum. Kalın yazılmış kelimelerin açılımları bu yazıdan yukarıya doğru tırmanacaktır.-

Düğmelerime küçüklüğümden beri sadığımdır. Fermuarlar tatsızdır, bu konuda mormonlarla aynı fikirdeyim. Babam düğmelerin "mahrem" olduğunu düşünür, hatta yolda düğme bulunca kesinlikle alır; çünkü ona göre düğmeler insanların parçalarıdır. Haksız sayılmaz. Ben de yerde düğme bulunca alırım, ama ben karga soyundan geldiğim için toplarım düğmeleri. Evdeki dikiş kutusunda bir sürü düğme var. Küçüklüğümden kalanların kullanılması yasak. Sıkılınca onlarla oyalanıyordum çünkü. Hatta anneannemde ayrı bir set düğmem var. Çocuk düğmeleri en güzeli,ama plastik oldukları için renkleri çabuk bozuluyor. Sanırım en iyi düğmeler, 1980'lerden kalan pardesü ve ceket düğmeleri. En az 2 santim çapında ve deliksiz oluyorlar, bu nedenle kıyafet düğmesinden çok kurabiye,şeker veya makine düğmesini andırıyorlar. Tamamen mat olanına rastlamadım; ya saydam plastik oluyorlar -ki bu da renkli gölgeler demek!- ya da başka bir renge dönüyorlar.
Düğme hakkında şöyle bir yazı yazmışım:
"Düğme çok bilgili bir eşyadır. Dört delikli santral operatörüdür. Sınırı da yoktur. Başlamaz, bitmez. Ömür boyu başa sarılıp kullanılabilir. Türlü maceraları ses çıkarmadan izler, yerinden kalkmadan gezer ve onlara tanık olur. Bazı durumlarda boynunu bükse de vatanından kolay kolay kopmaz."

Düğmelerden bahsedince aklıma "Cim Düğme ve Lokomotifçi Lukas" geldi. Bu bir çocuk kitabı,yazarı da fevkalade adam Micheal Ende.


-I thought; if we are to make a haberdasher robbery, then we should look at the variety of buttons.So i produced a chain of thoughts while looking at the pictures of buttons.The expansions of the words written bold will climb upwards as pieces of my strem of conscious.-

I've always been faithful to my buttons since i was a kid. I find zippers really unpleasant, i agree with Mormons on this subject. My father thinks that buttons are "intimate", he grabs them if he sees any on the ground when he's walking down the street; as he thinks that buttons are pieces of people. He has a point. I take the buttons i find on the street too, but that's because i'm a crow when it comes to shiny beautiful things.
We have plenty of buttons in our sewing box. I forbidded the use of the ones that remained from my childhood clothes. I used to play with them when i got bored; which i did frequently as a kid. I even got a different set of buttons at my grandma's. The buttons of children garments are the best, but their colors fade easily as they are cheap plastic. I guess the best ones are the buttons of topcoats of 80's. They are at least of 2cm. diameter, they don't have holes on top; therefore they remind you/me of either sugars and cookies or machine buttons. They are never mat, they are either transparent -which means colorful shadows hurra!- or they shine in a different color.
I once wrote about buttons:
"Button is a very wise prop. It is a telephone exchange officer. It has no boundaries. It doesn't start, it doesn't finish. It can be rewinded and used again again eternally. The button witnesses various adventures and travels without even moving. Even though he puts his head down sometimes, he never leaves his homeland. "

Talking about buttons reminded me of a children's book called "Jim Button and Luke the engine driver", by micheal ende, the magnificient man.